The Smiths: Please, Please, Let Me Get What I Want.

Zalig, ultrakort tripje van ocharme één minuut en tweeënvijftig seconden. Daar kunt ge niet voor sukkelen.

Midlake: Roscoe.

Eindelijk ontdekt door een tip van Alexander, had hun album nochtans al een tijdje staan (of beter, liggen, als dat legaler klinkt). Benieuwd of de rest ook zo goed is.

DeVotchKa: You Love Me.

Meeslepende song van het Slavisch-geschoeide-doch-wel-degelijk-Amerikaans-gestoelde DeVotchKa. Wel, dit is hoe hun album How It Ends start.

Lambchop: Paperback Bible.

De perfecte lullaby is van Lambchop. Sinds deze song vind ik Lambchop niet meer slaapverwekkend maar slaapversterkend.

Keith Jarrett.

Pianisten met klassieke opleiding. Pianisten met jazz-opleiding. En, niet-pianisten. Hearken! Dat Köln Concert laat niet onberoerd.

Joy Division: Transmission.

Onveranderlijk, mijn favoriete Joy Division song.

Placebo: Twenty Years, Black-Eyed, Without You I'm Nothing, 36 Degrees.

Once More with Feeling, hun singles anthology 1996-2004, bevat sowieso niets dan moois. Maar deze nummers, in bovenstaande (hitlijst-)volgorde, zijn ronduit weergaloos.

The Small Faces: Tin Soldier.

Lekker stoer nummer, van een overigens niet eens zo stoere, jongensachtige band. Maar die paradox zit al in de titel van het nummer vervat.

Ziggy Stardust.

Gisteren twee keer beluisterd. Het album zonder ook maar één zwakke plek, met evenveel hoogtepunten als er tracks op staan. Van welk album kan je dat nog zeggen?

(Misschien "The Queen is Dead" van The Smiths. Maar op andere voorbeelden kan ik niet meteen komen.)