Mind Games, John Lennon

Deze ochtend, onbewaakt moment. Ontroerd. De drumsectie. Waaw.

Cut Copy: Lights & Music.

Men neme een voorgebakken mal, men injectere een grote portie New Order met een snuifje Depeche Mode, en klaar. Misschien toch een beetje gemakkelijk als recept.

Steve Harley and Cockney Rebel: Make Me Smile (Come Up and See Me).

Niet te verwonderen dat dit nummer in februari 1975 de wereld veroverde.

Steve Winwood: Valerie.

Een tip van VIP, via mail aan Carl en mij:

Fri Apr 04 12:50:57 2008
To: Carl, Wouter
Subject: you tube STEVE WINWOOD - "VALERIE"

Wee jullie gebeente als jullie mij morgenavond geen details kunnen geven over deze met flair zingende wonderboy, ex van SPENCER DAVIS /TRAFFIC /BLIND FAITH.

VALERIE is enig mooi (zie o a ook "While you see a chance")

een wereld gaat open, is klasse uit de klasse 80...

--
Philippe

The National: Mr. November.

"I used to be carried in the arms of cheerleaders." —how hilarious a quote.

The Smiths: Please, Please, Let Me Get What I Want.

Zalig, ultrakort tripje van ocharme één minuut en tweeënvijftig seconden. Daar kunt ge niet voor sukkelen.

Midlake: Roscoe.

Eindelijk ontdekt door een tip van Alexander, had hun album nochtans al een tijdje staan (of beter, liggen, als dat legaler klinkt). Benieuwd of de rest ook zo goed is.

DeVotchKa: You Love Me.

Meeslepende song van het Slavisch-geschoeide-doch-wel-degelijk-Amerikaans-gestoelde DeVotchKa. Wel, dit is hoe hun album How It Ends start.

Lambchop: Paperback Bible.

De perfecte lullaby is van Lambchop. Sinds deze song vind ik Lambchop niet meer slaapverwekkend maar slaapversterkend.

Keith Jarrett.

Pianisten met klassieke opleiding. Pianisten met jazz-opleiding. En, niet-pianisten. Hearken! Dat Köln Concert laat niet onberoerd.

Joy Division: Transmission.

Onveranderlijk, mijn favoriete Joy Division song.

Placebo: Twenty Years, Black-Eyed, Without You I'm Nothing, 36 Degrees.

Once More with Feeling, hun singles anthology 1996-2004, bevat sowieso niets dan moois. Maar deze nummers, in bovenstaande (hitlijst-)volgorde, zijn ronduit weergaloos.

The Small Faces: Tin Soldier.

Lekker stoer nummer, van een overigens niet eens zo stoere, jongensachtige band. Maar die paradox zit al in de titel van het nummer vervat.

Ziggy Stardust.

Gisteren twee keer beluisterd. Het album zonder ook maar één zwakke plek, met evenveel hoogtepunten als er tracks op staan. Van welk album kan je dat nog zeggen?

(Misschien "The Queen is Dead" van The Smiths. Maar op andere voorbeelden kan ik niet meteen komen.)

Derek & The Dirt.

Tip van Bruno, via mail, gisterenmorgen.

Ik schreef:

"Op de playlist, voor de komende dagen: The National / Interpol / White Stripes / Wings / DeVotchka / Janis Joplin / The Twilight Singers / Duran Duran / Anne Clark / Derek & The Dirt."

Hij schreef:

"Schuif Derek & The Dirt maar enkele plaatsjes naar voor! Onverwachte meevaller, en sinds kort blijkbaar een dorpsgenoot van mij."

Anne Clark: Our Darkness, Sleeper In Metropolis.

Twee dijken van nummers. Onverwoestbaar. "Our Darkness", wel liefst in originele versie. Die song remixen was tijdsverlies, want er was niets te fiksen.

Scott Walker: Clara.

Nummer van de dag. Wat een spookachtig en mysterieus geval.

Carla Bruni: Rafaël, Le Toi du Moi.

Twee tips van Marc deze ochtend, Rafaël en Le toi du moi. Intimistisch Frans, met een verrassende rollende 'r'.